Berichten
HET BELANG VAN LIMBURG
Buurt naar Raad van State tegen fruitbedrijf Gorsem
03/08/'11
De buren van fruitbedrijf Vanlangenaker in Gorsem vechten na de bouwvergunning, nu ook de milieuvergunning van het bedrijf aan. Daarvoor zijn ze naar de Raad van State getrokken. “Ach, ze doen maar”, zucht fruitteler Eric Vanlangenaker.
Vanlangenaker wil zijn bedrijf in de Planterijstraat uitbreiden met een loods. Van de stad kreeg hij geen bouw- of milieuvergunning. Vanlangenaker ging in beroep bij de provincie en daar kreeg hij zijn vergunningen wel.
“Hij wil een loods van 56 are, dat is een halve hectare”, rekent buur Vincent Gilot uit die dit samen met 9 andere buren aanvecht. “De Planterijstraat is een doodlopende straat. Zo’n loods brengt heel wat verkeer met zich mee, dat maakt onze buurt onleefbaar. Dat wordt hier een kleine fruitveiling op zich.”
Voor de bouwvergunning is de zaak al voorgekomen bij de Raad voor vergunningsbetwistingen, maar daar is het nog wachten op een uitspraak. Volstaat die procedure niet?
“Nee,”, zegt Wim Mertens, advocaat van de buren. “We willen ook de milieuvergunning laten schorsen en nietig verklaren. Vandaar de Raad van State. Die Raad voor vergunningsbetwistingen is het in het leven geroepen om sneller te oordelen dan de Raad van State, maar ze zijn zelfs trager. Ze moeten in 60 dagen een uitspraak doen, maar ik heb al zaken liggen die een jaar oud zijn.”
Vrachtwagens
Eric Vanlangenaker laat zich niet jennen door de buren. “Dit is hier toch agrarisch gebied. Hier is altijd fruitteelt geweest, daarna zijn er pas huizen gekomen. Die zijn trouwens gebouwd langs een weg die ze vroeger gebruikten voor koeien.
De buurt klaagt over meer verkeer, maar als ik die loods kan zetten, gaan er net minder vrachtwagens voorbijrijden. Want nu zitten mijn activiteiten ook nog in Fernelmont (Wallonië). Dus moeten wij heel wat onnodige kilometers doen.”
Een van de argumenten die de buren uitspelen bij de Raad van State is dat gedeputeerde Marc Vandeput aanwezig was bij de toekenning van de milieuvergunning. Dat kan niet, want de advocaat van Vanlangenaker zit bij dezelfde associatie als Vandeput, die beroepshalve ook advocaat is. Ze zeggen ook dat hij zijn naam daarna met tintenkiller heeft verwijderd.
“Klopt niet”, weerlegt Vandeput. “Ik ben zeker naar buiten gegaan. De papieren waar wij mee werken zijn voorgedrukt, vandaar dat ze mijn naam hebben verwijderd.”
“Maar ons belangrijkste argument is dat de uitbreiding in strijd is met de ‘gemeentelijke geïntegreerde stedenbouwkundige verordening’ die Sint-Truiden heeft”, zegt advocaat Mertens.
“Dat is een soort van gemeentewet. Bovendien ligt een deel van het bedrijf in het ruimtelijk uitvoeringsplan ‘groene waarden’ en dan moet je kunnen verantwoorden waarom je die locatie toch nodig hebt. Die motivatie ontbreekt.”
HET NIEUWSBLAD
Bericht 07 maart 2012
SINT-TRUIDEN - Eén van de pronkstukken bij de tentoonstelling Christina de Wonderbare is de replica van de doopvont, waarin de heilige zich onderdompelde. Volgens het 13de-eeuwse levensverhaal baden vrienden en zusters van Christina tot God om zijn mirakels in Christina te milderen, want die werden door sommige mensen wel eens verkeerd begrepen. In die tijd werden een aantal 'wonderen' nogal vlug gelinkt aan hekserij of waanzin. Christina vluchtte naar de kerk in Wellen waar ze zich onderdompelde in een open doopvont. Na deze onderdompeling gedroeg Christina zich veel rustiger en veranderde haar leven voorgoed.
De doopvont bevindt zich nu in het Metropolitan Museum in New York. De herkomst van de doopvont in New York was lang onbekend. Truienaar en Christinakenner Camille Vanlangendonck loste de puzzel op. In het archief van de redemptoristen van Sint-Truiden stootte hij samen met Jo van Mechelen en Jef Smeesters op een foto van een romaanse doopvont samen met een briefje over de eigendomsgeschiedenis. Ook in het Metropolitan Museum was men op zoek naar de herkomst.
De doopvont werd ooit door de pastoor van Wellen verkocht aan de redemptoristen en kwam daarna terecht in de kunsthandel. De Erfgoedcel liet een reproductie maken in blauwe steen.
Dag van de Open Kerken in Runkelen
Ingestuurd door Willy Coninckx
Een kerk is een richtpunt in het landschap, een gemeenschappelijk herkenningsteken voor de bewoners, een ruimte open voor iedereen die ons erfgoed wil ontdekken, maar ook een ruimte voor gebed, meditatie, terugkeer naar de kalmte...
De hedendaagse geloofsbeleving verschilt sterk van deze 20 jaar geleden. De kerk enkel toegankelijk maken voor praktiserenden, staat gelijk aan mensen uitsluiten. Daarom hebben de kerkfabrieken de plicht om de kerk open te stellen voor iedereen. Daarenboven bevindt men zich dikwijls in de situatie waarbij het gemeentebestuur – en zo dus de hele gemeenschap –bijspringt in de budgetten van de kerkfabriek. Geld aanvaarden van de gemeenschap voor het onderhoud van de gebouwen, zou niet mogen gebeuren zonder dat diezelfde gemeenschap daar iets voor in de plaats krijgt. Daar moet iets tegenover staan: naast het gebruik van de eredienst moeten er ook andere activiteiten kunnen doorgaan.
Daarom werd de Stichting Open Kerken opgericht. Het doel van het project is om de kerkgebouwen toegankelijker te maken. Om hier de aandacht op te vestigen heeft De Stichting Open Kerken de Dag van de Open Kerken ingevoerd. De kerkfabriek en de parochieraad van Runkelen staan achter deze principes en zullen op 3 juni 2012 met een uitgebreid programma aan deze dag meewerken.
Programma:
11.00 uur: kerk open, er is muziek en permanentie met eventueel uitleg voor bezoekers;
14.00 uur: klokken luiden als begin in alle kerken die aan de actie meedoen;
14.05-14.45 uur: orgelconcert door Noël Reynders, voormalig stadsbeiaardier van Sint-Truiden;
15.00-16.00 uur: voorstelling DVD over Runkelen door Frans Reymen;
16.00-16.30 uur: allerlei info en verhalen over Runkelen door stadsgids Annemie Coninckx;
16.30-17.00 uur: feestelijke samenzang door kerkkoor en aanwezigen o.l.v. Hendrik Reynders;
17.00-17.45 uur: info over de renovatie van de kerk van Runkelen en stand van zaken van de nieuwe website over Runkelen door Willy Coninckx, voorzitter kerkfabriek;
18.00 uur: concert Brassband Haspengouw o.l.v. Leo Petré
Na het concert kan men in de parochiezaal een pintje of een kop koffie (met cake) drinken. Het ganse gebeuren in de kerk is gratis. De dranken in de parochiezaal zijn aan een matige prijs. Iedereen is van harte welkom.
Natuurlijk stoort het niet wanneer je maar een deel van het programma wil meemaken.
Hopelijk ontmoeten we mekaar op zondag 3 juni op een van de hierboven vernoemde activiteiten.
BROUWERIJ WILDEREN
BERICHT UIT HET NIEUWSBLAD
SINT-TRUIDEN - De slotmanifestatie van Open Monumentendag in Sint-Truiden vindt plaats op de site van de brouwerij en alcoholstokerij van Wilderen. Mike Janssen restaureerde de gebouwen, zonder een eurocent subsidie.
Wild, Wilder, Wilderen staat op het T-shirt dat Mike Janssen liet ontwerpen, als een van de gadgets die hij te koop aanbiedt in de horecaruimte van zijn bijzonder fraai gerestaureerd gebouwencomplex. De 49-jarige economist heeft een lange carrière in de brouwerijwereld achter de rug. In die periode ontwikkelde hij een grote commerciële feeling, en een nog grotere interesse voor het opknappen van historische gebouwen. Twee maanden geleden opende hij zijn derde grote project voor het publiek.
'Nu is het genoeg geweest, laat me hier maar gelukkig zijn', lacht Janssen, die in 2007 de alcoholstokerij van Wilderen kocht. Ze werd in 1939 gesloten en raakte in verval. Nu is de pre-industriële site uit 1642 een toeristische trekpleister. De nieuwe eigenaar, die afkomstig is van Steenokkerzeel, bouwde naast de niet meer actieve stokerij een hypermoderne distilleerderij en brouwerij.
Momenteel brengt hij samen met zijn brouw- en stookmeester Roland Vanderlinden vier eigen producten op de markt: de bieren Tripel Kanunnik (8,2°) en Wilderen Goud (6,2°), de Wilderen Graanjenever en Eau de Bière, een digestief dat wordt gedistilleerd uit de Tripel Kanunnik. Zijn afzetgebied reikt tot in de Verenigde Staten. 'Dat geeft me een goed gevoel, maar ik vind het een nog veel grotere voldoening dat ik dit stuk erfgoed weer tot leven kon brengen', zegt Janssen, die samen met zijn echtgenote Roniek en hun zoontjes Floris (6) en Julius (5) op het domein woont.
Wat heb jij met oude gebouwen en dan speciaal met brouwerijen?
Mike Janssen: 'Je verklaart me misschien gek, maar al op jonge leeftijd droomde ik van een eigen brouwerij. De grote interesse kreeg ik toen ik in Leuven Toegepaste Economische Wetenschappen studeerde. Van professor Van Winckel, de toenmalige schrik van alle TEW-studenten, kregen we het vak Producten en Sectoren. Dat was hét buisvak, maar ik vond die cursus enorm boeiend. Bovendien deed ik weekendwerk in enkele cafés waar Pierre Celis in het begin van de jaren tachtig nog zelf zijn vaten Hoegaarden kwam promoten. Zo is dat idee beginnen groeien. In 1988 werd mijn brouwerijdroom bijna werkelijkheid, maar de overname van brouwerij De Es in Schalkhoven ging helaas niet door. Een jaar later werd ik commercieel directeur bij Riva Pils in Dentergem, waar ik de overschakeling naar speciale bieren begeleidde. Dentergems Wit, bijvoorbeeld, de tegenhanger van Hoegaarden.'
Je maakte vooral naam als de man die Kasteelbrouwerij Ter Dolen in Houthalen-Helchteren vanuit het niets opstartte.
'In 1993 kocht ik samen met mijn eerste vrouw het vervallen complex, dat al twintig jaar stond te verkrotten. Tot de Franse Revolutie was het het buitenverblijf van de abten van Sint-Truiden. Daarna werd het eigendom van onder anderen Jean Duvieusart, die na de Tweede Wereldoorlog Eerste Minister was. Niemand geloofde dat wij er iets konden van maken, zelfs mijn vader niet. Hij dacht dat ik aan hoogheidswaanzin leed. (lacht) Het werd echter een schot in de roos. De brouwerij draaide al snel op volle toeren en het terras breidden we uit van veertig naar vierhonderd stoelen. De zaken gaan nog steeds goed. Ter Dolen wordt sinds 2001 uitgebaat door mijn ex-vrouw en mijn twee oudste kinderen, Emelie en Ike.'
Jij begon een zaak aan de andere kant van het land.
'Na mijn scheiding verhuisde ik met mijn huidige echtgenote naar De Moeren bij Veurne, waar we Kasteel Sint-Flora kochten en uitbaatten als toeristische bestemming. Het is het enige kasteel dat onder de zeespiegel ligt. En veel frappanter: het werd tijdens de Eerste Wereldoorlog bewoond door koning Albert I en koningin Elisabeth. Omdat de Slag om de IJzer verplichte leerstof is in Engeland, kregen we vooral Engelse toeristen op bezoek. We verkochten er hoofdzakelijk bier en chocolade. Daar waren ze gek op. We hadden ook een museum met heel wat collector's items over het koningspaar. Het liep uitzonderlijk goed. Niet verwonderlijk, want Sint-Flora was voor de meesten de laatste halte voor ze terugkeerden naar Engeland. Op zeker moment kriebelde het echter om weer iets in de brouwerijsector te doen.'
Hoe kwam je in Wilderen terecht?
'Roniek had bij een vastgoedkantoor gezien dat de alcoholstokerij te koop stond. We waren allebei tegelijk verkocht. De aankoop gebeurde in 2007. Daarna duurde het drie jaar voor we alle vergunningen in handen hadden. De restauratie zelf duurde maar elf maanden. Ik moet wel zeggen dat we een grote steun hadden aan architectenbureau Spectrum uit Hasselt, dat ons helemaal volgde in onze visie. We deden alles in overeenstemming met het Charter van Venetië, dat bepaalt hoe er moet omgesprongen worden met de restauratie van cultureel erfgoed. Ook Jos Ghyselinck van Monumenten en Landschappen - hij is nu met pensioen - gaf ons veel steun. Hij had een pitbullreputatie, maar ik kan alleen maar met lof over die man spreken.'
Om te bouwen of te verbouwen, moet je met twee zijn.
'Ja, maar dat was geen probleem. Roniek is meester in de beeldende kunst met monumentale schilderkunst en glas-in-lood als specialisatie. Zij en de Limburgse graficus Lejon Tits zijn de creatieve geesten achter veel wat hier gebeurde. Dat gaat van een eenvoudig bierviltje en een borrelglaasje tot het ontwerp van de terrassen.'
Je bent ook cafébaas, zoals in je studententijd.
'Ik vind dat heel leuk, maar ik probeer het in de hand te houden. Iedere avond tussen twaalf en kwart over twaalf spelen we de Bolero van Ravel. Dan mogen de gasten er nog eentje bestellen, maar om één uur gaat de deur dicht. De horeca-uitbating is overigens maar een klein deel van mijn werk. Ik ben ook brouwer, stoker en gids. Ik doe niets liever dan de mensen rondleiden in de gebouwen. Ik voel me een hedendaagse professor Barabas, die de bezoekers met de teletijdmachine naar de periode vanaf pakweg 1650 brengt. De oorspronkelijke stokerij uit 1890 dient alleen als historische bezienswaardigheid. Het was onmogelijk om ze nog te activeren, maar toch ben ik er heel trots op. De rectificeerkolom is de grootste uit die tijd die in Europa bewaard wordt.'
Heb je nog plannen?
'Ik wil zeker nog enkele nieuwe bieren op de markt brengen en ik kijk erg uit naar onze eerste whisky, die vorige maand werd gestookt. Nu moet die nog drie jaar en een dag op eiken vaten liggen. Die heb ik gekocht bij Jack Daniel's en Buffalo Distillery, twee topproducenten van bourbonwhisky.'